Vegas, Vegas………………भाग २

सुरुवतीला आम्ही स्वतःवर नियंत्रण ठेवलं तरी वेगासला आलो आणि gambling नाही केलं तर काय मजा? म्हणून शेवट्चे २ दिवस खास त्यासाठी राखून ठेवले होते.

कधीही कुठल्याही हॉटेलचा casino बघा, रिकामा म्हणून दिसणार नाही! तरुणांना लाजवतील अशा उत्साहाने अनेक म्हातारी मंडळी आपल्या आयुष्यभराची कमाई अगदी खुशाल या casino मधे उडवत असतात. असं वाटतं की ही मंडळी बहुधा फक्तं 'casino' साठीच इथे येतात. आजी-आजोबांच्या अनेक जोडया इथे पहायला मिळतात आणि त्यांचा ओसंडून जाणारा उत्साह बघून आपल्याला लाज वाटते. ९-१० वाजता brunch करायचा आणि casino मधल्या खुर्च्यांवर जे स्थानापन्न व्हायचं ते उठायचं नावच घ्यायचं नाही. एका हातात सिगरेट किंवा बिअर (किंवा दोन्ही!!) आणि एका हाताने खेळणं चालू.........

आम्ही जेव्हा casino मधे पहिलं पाऊल टाकलं तेव्हा एका वेगळ्याच दुनियेत प्रवेश करतोय असं वाटलं. सुरुवात केली ती 'slot machine' पासून. अगदी १ सेंट पसून ते २०-२५ डॉलर्सपर्यंतची मशिन्स. तुम्हाला पाहिजे त्या किंमतीची बेट लावा! आम्ही सगळ्यात कमी बेटच्या मशिन्सवर बसलो-१ सेंट....... आणि १ डॉलरची नोट आत सरकवली. आयुष्यात पहिल्यांदा 'जुगार' खेळत होतो. साहजिकच थोडी अपराधीपणाची भावना मनात होती पण खूपशी excitement सुद्धा होती!!

त्या मशिनचा खटका दाबल्यावर ५ चेरीज किंवा ५ डायमंड्स एका ओळीत आले आणि आपल्या एका डॉलरचे २ झाले की असा काही आनंद होतो म्हणून सांगू..... पण हाच आनंद पुढे महागात पडतो। कारण एकाचे दोन आणि दोनाचे चार डॉलर्स होतील या अपेक्षेने आपण खेळत राहतो आणि या चढत्या भाजणीची उतरती भाजणी कधी होते ते आपल्यालाच कळत नाही आणि शेवटी आपल्या हातात काहीच रहात नाही.

ही slot machines सोडून आणखी अनेक प्रलोभनं या casino मधे आपल्याला दिसतात.
Roulette-एक फिरणार चक्र आणि त्याच्यावर फिरणारी एक गोटी. बाजूने कोंडाळं करून अनेक लोकं उभी असतात आणि आपल्या बेट्स लावत असतात. हिंदी चित्रपटात खूपदा दिसतं हे दॄष्य.

त्याशिवाय ‘black jack’. याची सुद्धा अनेक टेबल्स मांडलेली असतात-वेगवेगळ्या बेट्सची. अगदी ५ डॉलर्सपासून ५०० डॉलर्स पर्यंत. मिचमिच्या डोळ्यांची चायनीज लोकं या टेबलचे होस्ट्स असतात आणि नुसते तुम्ही बाजूने गेलात तरी येणार का खेळायला म्हणून विचारतात. आम्ही लास वेगसला जाणार हे नक्की झाल्यावर माझ्या दीराने आम्हाला 'casino' मधे जाण्यासाठी 'qualified' करण्याचा चंगच बांधला आणि ब्लॅक जॅक कसा खेळायचा हे अगदी छान शिकवलं. त्यामुळे साहजिकच 'ब्लॅक जॅकची' ती टेबल्स बघून आपलं ज्ञान आजमावण्याचा मोह आम्हाला आवरला नाही. नेहमीप्रमाणे कमीत कमी बेटचं टेबल बघून आम्ही बसलो. आणि पहिल्याच खेपेत माझ्या नवर्‍याचे ५० चे १०० डॉलर्स झाले. आम्ही खेळ तिथेच आटोपला. पण दुसर्‍या खेपेस मात्र आधीच्या खेळातला नफा आणि दुसर्‍या वेळ्च्या मुद्दलातलाही काही भाग गमावलाच आम्ही!

Roulette आणि black jack खेरीज Keno म्हणजे साधारण आपल्या हौजीसारखा खेळ, पोकर असे गँब्लिंगचे विविध प्रकार आपल्याला इथे पहायला मिळतात. कुठल्या माणसाला गँब्लिंगचं कुठलं रूप आपलं नशीब आजमावण्याचा मोह पाडेल सांगता येत नाही. casino च्य या मायनगरीत शिरलेल्यांना दिवस्-रात्रीचंही भान नसतं. किंबहुना या कासिनोस ची रचनाच अशी केलेली असते की बाहेरच्या जगाशी तुमचा काही संपर्क राहू नये. पण शेवटी आपलं स्वतःवरचं नियंत्रण हेच महत्त्वाचं.

तर अशा या मायानगरीतील ५-६ दिवसांचं आमचं वास्तव्यं आटोपलं आणि लक्ष्मीच्या एका वेगळ्याच रुपाचा वरदहस्त असलेल्या शहराचा आम्ही निरोप घेतला. आज आमच्या 'वेगास' भेटीला एक वर्ष उलटून गेलं तरी त्या आठवणी मात्र अजूनही ताज्या आहेत. किंबहुना त्या सदैव, तशाच ताज्या रहाव्यात यासाठीच त्यांना शब्दांत अडकविण्याचा हा खटाटोप!!

Vegas, Vegas.....................भाग १

Las Vegas...............पैशांचं शहर, मौजमजेचं शहर, काही बेकायदा गोष्टी कायदेशीर रित्या, उजळ माथ्याने करण्याचं शहर!

'जीवची मुंबई करणे' म्हणजे काय एवढंच महीत असलेली मी गेल्यावर्षी जीवाचं 'लास वेगास' कसं करतात तेही अनुभवून आले. तिथला विमानतळंच खुद्द वेगासमधे शिरल्यावर आपल्याला काय काय दिसणार आहे याची चुणुक दाखवतो. 'Curtain raiser' च म्हणाना! विमानतळावरच आपल्याला 'slot machines' दिसायला सुरुवात होते आणि त्यांचे टंग, टंग,टंग, आवाज पुढच्या तुमच्या संपूर्ण वास्तव्यात तुमची साथ करणार आहेत हे कळून चुकतं.

तर अशा या 'नावाजलेल्या' शहराचा अनुभव घेण्यासाठी आम्ही वेगासमधे दाखल झालो। Rhode Iland, म्हणजे अमेरिकेचा ईस्ट कोस्ट, जे आमच्या अमेरिकेतील मुक्कामाचं मुख्यं ठिकाण होतं, तिथून जवळ जवळ ६-७ तासांचा प्रवास करून आम्ही वेगास मधे पोचलो. Rhode Iland जितकं निसर्गसौंदर्याने नटलेलं तितकंच वेगास रुक्षं आणि रखरखीत! हॉटेलचीच बस आम्हाला एअरपोर्टवरून पिक्-अप करायला आली आणि १५-२० मिनिटांत आम्ही हॉटेलमधे पोचलो. दिवसभरच्या प्रवासाचा थकवा आणि उकाडा यामुळे हैराण झालेले आम्ही कधी एकदा चेक्-इन करतोय असं झालं होतं. पण कसचं काय, चेक्-इन साठी ही भली मोठी रांग..... त्या रांगेत उभं असतानाच आजूबाजूचं निरीक्षण चालू होतं. आमच्या हॉटेलमधे एक मोठा 'casino' होता आणि slot machines चा अखंड आवाज चालू होता. लहानांपासून वयोवॄद्धांपर्यंत सर्व वयाचे आणि नानाविधप्रकारचे लोक दॄष्टीस पडत होते. शेवटी एकदाचं चेक्-इन झालं आणि आम्ही आमच्या रूममधे जाऊन पोचलो. संध्याकाळचा साधारण ६-६:३० चा सुमार असेल. रूममधे जाऊन थोडे फ्रेश झालो आणि 'वेगास'ची तोंड ओळख कऊन घ्यावी म्हणून बाहेर पडलो.दिव्यांच्या झगमगाटात उजळून निघालेलं रात्रीचं वेगास बघून डोळे दिपून गेले. आपल्याकडे दिवाळीत जसे रस्ते कंदील आणि दिव्यांच्या माळांनी झगमगत असतात? अगदी त्याचीच आठवण झाली. त्या दिवशी आम्ही साधारण कुठे काय आहे याचा अंदाज घेण्यासाठी एक फेरफटका मारून परत फिरलो आणि दुसर्‍या दिवशी नव्या दमाने बाहेर पडायचं ठरवलं.

दुसर्‍या दिवशी सकाळी मस्तपैकी 'continental breakfast' चा आस्वाद घेतला. ब्रेकफास्टसाठी एवढे पदार्थ समोर ठेवलेले होते की ते पाहूनच अर्धं पोट भरलं आणि काय खाऊ नि काय नको अशी अवस्था झाली! इथे येणारी बहुतेक माणसं 'Brunch' (म्हणजे Breakfast+lunch) करूनच बाहेर पडतात। सकाळी जरा उशीराने, ९:३०-१० वाजता एवढा हेवी ब्रेकफास्ट करायचा की दुपारच्या जेवणाची गरजच भासता कामा नये। आम्हीही तिथे असताना तसंच करायचो (आणि शिवाय एकेक सफरचंद किंवा केळं आमच्या पर्समधे टाकायचो. न जाणो मधे चुकून-माकून भूक लागली तर!!)

वेगासमधे जे जे काही बघण्यासारखं आणि अनुभवण्यासारखं आहे ते सगळं आहे 'Vegas Strip' वर. ही strip म्हणजे एकच लांबच लांब रस्ता-- जवळ जवळ ६-६:३० किलोमीटर लांबीचा। रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला अवाढव्य हॉटेल्स! इथे बहुतेक सर्व हॉटेल्सची वेगास स्ट्रीप वर सोडणारी शटल सर्व्हीस असते। स्ट्रीपच्या कुठल्याही एका टोकाला आपल्याला ते सोडतात. तिथून चालत अख्खी स्ट्रीप भटकायची आणि रात्री परत स्ट्रीपच्या कुठल्याही एका टोकाला येऊन थांबायचं जेणेकरून हॉटेलच्याच शट्लने आपल्याला परत जाता येईल.

इथलं प्रत्येक हॉटेल प्रचंड आणि स्वत:चं एक वैशिष्टयं असलेलं-अगदी नावापासून ते त्याच्या आर्किटेक्चर पर्यंत। नावं तरी कशी? Paris, Venetian, NewYork NewYork, Caeser's Palace, Luxor... जणू काही ती त्या त्या देशाचं प्रतिनिधित्वं करत आहेत। प्रत्येक हॉटेलभोवती त्याच्या नावाला साजेलसा देखावा। म्हणजे बघा ना-Venetian च्या बाहेर एक छोटासा लेक, त्यात गंडोलाज वगैरे.....त्यात बसून तुम्हाला एक फेरफट्काही मारता येतो।पॅरिस होटेलच्या बाहेर तर साक्षात आयफेल टॉवर तुमच्या स्वागताला खडा! या आयफेल टॉवर वरही तुम्हाला जाता येतं। आणि हो, तिथे जाताना चक्कं 'Gustav Eiffel' तुम्हाला टॉवरच्या निर्मीतीची कहाणी सांगतो! NewYork NewYork च्या बाहेर अमेरिकेची स्वातंत्र्यदेवता आणि न्यूयॉर्कची skyline तुमचं स्वागत करते. प्रत्येक हॉटेल, ज्याचं नाव कुठल्या ना कुठल्या देशाशी निगडित आहे, त्या त्या देशाची वैशिष्टयं मिरवत दिमाखात उभं आहे। असंच एक लक्षात राहिलेलं हॉटेल म्हणजे 'Bellagio'..... ते लक्षात राहतं ते त्याच्या 'fountain show' मुळे। दर अर्ध्या तासाने हे शोज असतात. १०-१५ मिनिटांचा एक शो, पण तुम्हाला थक्क करणारा आणि सभोवतालचा विसर पाडणारा! गाण्याच्या सुरावटींवर नाचणारी कारंजी तोंडात बोटं घालायला लावतात. प्रत्येक स्वरावटीवर त्या लयीत हलणारे कारंज्याचे फवारे कसलेल्या नर्तकीलाही लाजवतील इतके मोहक आणि अदापूर्ण!

एवढं सगळं बघून तुम्हाला स्ट्रीप कव्हर केल्यासारखं वाटतं न वाटतं तोच तुमच्या लक्षात येतं की अरे, हा तर स्ट्रीपचा अर्धाच भाग आहे। अजून दुसर्‍या बाजूलाही 'Circus Circus', 'Stratosphere' ही हॉटेल्स तुमची वाट बघत आहेत....

अशी अनेक हॉटेल्स आणि त्यांची अनेक वैशिष्टयं- hotel Flamingo चं 'wildlife habitat', MGM Grand चं 'Lion Habitat', Caeser's Palace चा 'Fall of Atlantis show', आणि खरंच stratophere ला स्पर्श करतो की काय असा प्रत्यय देणारा stratosphere tower आणि सर्वात हॄदय दडपून टाकणारी गोष्ट म्हणजे या ११२ मजली टॉवरच्या डोक्यावर असलेल्या तीन राइड्स....... हे सगळं बघताना दिवस कधी संपतो कळंतंच नाही। तहान भुकेचंही भान रहात नाही।

इथे प्रत्येक होटेलच्या 'attraction' पर्यंत पोचण्याचा मार्ग हा मॉल आणि कसिनोच्या पोटातून...... त्या त्या हॉटेलचा मॉल आणि कसिनो याच्यातून पार झाल्याशिवाय तुम्हाला इच्छित गोष्टीचं दर्शन होणं अशक्य!! कसिनो बघितल्यावर सहाजिकच 'बघूया नशीब आजमावून!' असं वाटल्याशिवाय रहात नाही आणि कमीत कमी २-४ डॉलर्स 'स्लॉट मशिन' ला दान दिल्याशिवाय माणूस पुढे जात नाही... आम्ही मात्र या गोष्टीवर जाणीवपूर्वक नियंत्रण ठेवलं होतं। इथे ५-६ दिवस घालवायचे हे ठरलेलं असल्यामुळे पहिले ४ दिवस आम्ही नुसते फिरलो आणि कसिनोचा मोह आवरला। नाहीतर पहिल्याच दिवशी लखाचे बाराहजार व्हायला वेळ लागला नसता...!

क्रमशः.....

वहीचं पान-शेवटचं................

गेल्यावर्षी सुट्टीत आईकडे राहायला गेले होते तेव्हा भावाने फर्मान सोडलं--"ए, आता जरा आठ दिवस राहणार आहेस तर तुझं वह्या-पुस्तकांचं कपाट जरा बघ। नको असेल ते वेगळं काढ आणि मला जरा कपाटात जागा करून दे."

झालं, एका निवांत दुपारी मी कापाटाच्या आवरा-आवरीचं काम हाती घेतलं। दार उघडताक्षणी आठवणींचा खजिनाच उघडला जणू. शाळेपासूनच्या जपून ठेवलेल्या कितीतरी गोष्टी, तसंच जुन्या वह्या पुस्तकं असं बरच काही माझ्या हाती लागलं. काय ठेवावं काय टाकावं हे बघतानाच एकीकडे मी जुन्या वह्या चाळत होते. अशाच काही वह्या चाळताना जाणवलं की आपण केलेला अभ्यास किंवा वहीचा इतर मुख्य विषय सोडून वहीत आणखी बरंच काही दडलेलं असतं आणि ते सगळं असतं......तुमच्या लक्षात आलंच असेल एव्हाना....... हो, ते सगळं असतं वहीच्या शेवटच्या पानावर..........

वहीच्या या शेवटच्या पानात खूप काही लपलेलं असतं। खूप आठवणी सामावलेल्या असतात. अगदी जुन्या फोटोंचा अल्बम बघताना आपल्याला जशी गंमत येते ना तशीच वहीचं हे शेवटचं पान बघताना येते. आणि अनेक गमतीशीर आठवणी जाग्या होतात........

खरच काय काय खरडलेलं असतं आपण त्या पानावर.........

गणितं सोडवताना केलेली कच्ची आकडेमोड हा तर बहुतेक सगळ्या शेवटच्या पानांचा अविभाज्य घटक असतो! त्याशिवाय लेक्चर चालू असताना मैत्रीणीला काही सांगायचं झालं तर तेही याच पानावर लिहायचं। परत त्याच्यावरचं तीचं उत्तरही तिथेच कुठेतरी सापडणार..... "लेक्चर किती बोअर होतंय, सगळं बाऊन्सर जातंय, त्यापेक्षा बसलो नसतो तरी चाललं असतं........" इत्यादी इत्यादी.....

हे एवढ्यावरंच थांबत नसे। खूपच कंटाळा आला तर त्या पानाचा आणखीनच सदुपयोग :) केला जात असे आणि त्याच्यावर फुली-गोळा, सिनेमांची नाव ओळखणं असे विविध प्रकरचे खेळही खेळले जात असंत. झालंच तर वर्गातल्या इतर कोणावर तरी कॉमेंट्स्.....कोणाचा ड्रेस कसा आहे, कोणाची हेअर्-स्टाईल आज कशी दिसतेय इथपासून ते आज डब्यात काय आणलंय इथपर्यंत.....अशा अनेक गोष्टी त्या पानावर खरडलेल्या असंत.

प्रत्येक वर्गातले बॅक बेंचर्स (काही अपवाद वगळता) जसे अभ्यास सोडून इतर सर्व उद्योग करण्यात मश्गूल असतात ना तसंच काहीसं वहीच्या या शेवटच्या पानाचं असतं! अभ्यास सोडून बाकी गावभरच्या गोष्टी त्यावर लिहिलेल्या असतात.

कधी आईने दिलेल्या पॉकेटमनीचा हिशोब तर कधी कुठल्याशा गाण्याच्या चार ओळी। मैत्रीणींपैकी कोणी वेगळी भाषा शिकत असेल तर त्या भाषेतील एखादं वाक्यं किंवा कोणी चायनीज, जॅपनीज शिकत असेल तर त्या लिपीतलं आपलं नाव. कोणाची चित्रकला चांगली असेल तर एखादं छोटसं चित्रं, पाना-फुलांची नक्षी किंवा एखादी छोटीशी रांगोळी सुद्धा! अशा कित्तीतरी गोष्टी.......... शाळा-कॉलेज मधील मोरपंखी दिवसांच्या आठवणींचा संग्रह्-अनमोल संग्रह असतं हे पान.

अशाच माझ्या एका वहीचं शेवटचं पान बघताना, त्यावर लिहिलेल्या वेगवेगळ्या गोष्टी वाचताना माझं मलाच हसू आलं. आपण केलेल्या गोष्टींची गंमत वाटली आणि कॉलेज मधल्या माझ्या एका मैत्रीणीची इतकी प्रकर्षाने आठवण झाली की कपाट आवरणं बाजूल ठेवून पहिला तिला फोन लावला आणि आठवणींचा हा खजिना गप्पांमधून पुन्हा एकदा जिवंत केला..............