प्रामाणिक

३-४ वर्षांपूर्वीची गोष्ट असेल। माझं ऑफिस २ तास लवकर सुटत असे शनिवारी. अशाच एका शनिवारी साधारण ४-४:३० च्या सुमारास ऑफिसमधून निघाले. चर्चगेट स्टेशनवरून माटुंगा रोडला जाणारी स्लो लोकल पकडली आणि खिडकीजवळची सीट पकडून बसले. १०-१५ मिनिटातच दादर जवळ आलं आणि दादरला खूप बायका डब्यात चढून झुंबड उडते म्हणून मी उठले. माटुंगा रोड ज्या बाजूला येतं त्या बाजूच्या दरवाज्याजवळ जाऊन उभी राहिले. तेवढयात माझा मोबाईल वाजला असं वाटलं म्हणून बॅगेतून काढून पाहू लागले. तेवढयात गाडी दादरला थांबली आणि बायकांचा एक लोंढाच्या लोंढा आत शिरला. धक्काबुक्की चालू झाली आणि नेमका मला कोणाचा तरी धक्का लागून माझ्या हातातील मोबाईल खाली पडला. पडला तो डायरेक्ट फुटबोर्डवर. आणि मी तो उचलायला जाणार इतक्यात गाडी सुरु झाली आणि धक्क्याने मोबाईल पडला रेल्वे ट्रॅकवर. मी जोरात ओरडले. काय करावं काही सुचेना. म्हटलं, नक्की कुठे पडलाय कोण जाणे! जर का गाडी त्याच्यावरून गेली तर आशाच सोडा.

माझ्या बाजूला उभी असलेली एक मुलगी हे सगळं बघत होती. तिने पटकन गाडीतून वाकून मागे बघितलं. बाजुच्या ट्रॅकवरून एक माणूस चालला होता. त्याला जोरात ओरडून तिने सांगितलं, "भाईसाहब अगर ट्रॅकपे कोई मोबाईल मिला तो प्लीज उठा लेना". तो हो म्हणाला की नाही हे कळेपर्यंत गाडीने वेग घेतला होता. लगेच तिने मला तिचा मोबाईल दिला आणि माझा नंबर फिरवायला सांगितला. आणि काय आश्चर्य! त्या इसमाने खरच माझा मोबाईल उचलला होता!! माझ्या जीवात जीव आला. तो मला म्हणाला, "मॅडम, मै आपके लिये दादर स्टेशनपे वेट करता हू. १ नंबर प्लॅटफॉर्मपे जो पुलिस स्टेशन है उधर आजाओ.". मी ठीक आहे म्हणून फोन ठेवला. त्या मुलीला तर कसं थॅंक्स करू तेच कळत नव्हतं. तिने प्रसंगावधान राखून जर त्या माणसाला सांगितलं नसतं तर माझा मोबाईल मिळण्याची आशा पूर्णपणे मावळली असती।

इतक्यात माझं स्टेशन आलं आणि मी उतरले. आणि परत उलटया दिशेला दादरला जाणारी लोकल पकडली. मनात सारखी शंका येत होतीच खरच थांबला असेल का तो माणूस माझा मोबाईल घेऊन? का आपलं मला म्हणाल नुसतं आणि गेला असेल पळून?उलट सुलट विचार करता करता दादर कधी आलं कळलंच नाही. मी तडक त्याने सांगितलेल्या ठिकाणी जाऊन पोचले आणि मला खरचं विशेष वाटलं. तो माणूस माझी वाट पहात तिथेच उभा होता. मी मोबाईल त्याच्याकडून घेतला आणि त्याला थँक्स म्हणून परतीच्या वाटेला लागले.खरंतर तो माझा फोन न उचलता तसाच निघून जाऊ शकला असता. किंवा त्याला माझा मोबाईल मिळाला आहे हे कळू न देता लंपास करू शकला असता. सहज शक्य होतं ते. आणि हे सगळं काही मिनिटांच्या कालावधीत घडल्यामुळे त्याचा चेहराही कोणी नीट बघितला नव्हता. पण तसं न करता त्याने जो प्रामाणिकपणा दाखवला त्याचं कौतुक वाटलं.